Αντίο.

«Ο άφραγκος ζωγράφος της γειτονιάς σου/
σχεδιάζει τρελές φιγούρες στο σεντόνι σου»

Μπόμπ Ντύλαν

Πολύ καιρό έχουμε να τα πούμε. Πού καιρός για ιστολόγια; Πού καιρός για εξομολογήσεις; «Τα γιοφύρια πίσω μας καίγονται», θα έλεγε ο Σαββόπουλος. Τα γεγονότα ορμούν σα χείμμαρος και διαλύουν τις όχθες των βεβαιοτήτων μας. Ποιός τάχα τράβηξε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας; Οι καιροί αλλάζουν και δεν υπάρχει πουθενά μέρος να κρυφτεί κανείς.

Ο ρυθμός των εξελίξεων συνθλίβει το περιθώριο της καταγραφής. Της περίσκεψης, του αναστοχασμού. Σε αυτά τα πλαίσια τούτο το ιστολόγιο χάνει κάθε νόημα ύπαρξης. Φυτοζωεί κάτω από την υπογραφή του. Είναι ήδη παρελθόν.

Κάπου, κάποτε, όχι πολύ μακρινά, η ανάγκη που γέννησε αυτές τις στιγμές της καταγραφής, θα επανέλθει.

Ζούμε σε μια εποχή που αναδύονται νέοι ορίζοντες –και θέλουμε νέα μάτια να τους αντικρίσουμε. Κι αυτό συμβαίνει γύρω μας –μα και μέσα μας. Πόσο μάλλον σαν ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι υπάρχει ένα ποτάμι που κυλάει εντός μας, ο χρόνος, και μας μεταβάλει. Τίποτε δεν είναι ίδιο όπως χθες. Κι όμως, το χθες μας συνοδεύει, σαν τοπογραφικό σημείο για να μετρήσουμε την απόσταση που έχουμε διανύσει, το εύρος της αλλαγής. Αυτό είναι ένα μάθημα, νομίζω, που κατανοεί κανείς σαν προσεγγίσει τα 30, είναι ένα μάθημα εξοικείωσης με το πώς λειτουργεί επάνω μας ο χρόνος.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, για να αντιπαρέλθουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, πρέπει να φτιάξουμε νέα εκφραστικά εργαλεία. Κι αυτά απαιτούν έναν νέο τρόπο να βλέπει –να διανύει– κανείς τον κόσμο. Όταν θα υπάρξουν αυτά, θα διαμορφώσουν έναν νέο δίαυλο στον διαδικτυακό λαβύρινθο. Μέχρι τότε, αναγκαστικά, οι διαδρομές θα συντελεστούν υπόγεια.

Θα τα ξαναπούμε…………….

Advertisement