Έχετε προσέξει κάτι; Μετά το 1989 και την κατάρρευση όλου αυτού του κόσμου που σηματοδότησε ο «υπαρκτός», όλες οι εξεγέρσεις των απόκληρων του κόσμου είχαν ως σημαία τους την αξιοπρέπεια. Από τους εξεγερμένους Ζαπατίστας, μέχρι την πλατεία Ταχρίρ.
Όχι το εισόδημα ή την φτώχεια –που τόσο καλά καταγράφεται στις αναλύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά την περηφάνια, την απωλεσθείσα αξιοπρέπεια των φτωχών ανθρώπων…
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί;
Ο μαρξισμός, όπως και ο φιλελευθερισμός, προσέγγιζαν -στη θεωρία πάντα- όλον τον πόνο των εκμεταλλευόμενων με όρους μισθού και εισοδήματος. Στην ανάλυσή τους, ο άνθρωπος-εργάτης, η ανθρώπινη εργασία δεν ήταν παρά ένα εμπόρευμα.
Όμως η συνείδηση των καταπιεσμένων, ο πόνος και ο καημός τους δεν είναι ίσος κι όμοιος -ας πούμε- μ’ οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα κυκλοφορεί στην αγορά. Δεν είμαστε προϊόντα της Μηχανής…
Έχουμε ψυχή, κύριοι, κι αυτή η ψυχή δεν είναι που χωρά στα καλούπια ενός κόσμου που θέλει να μεταβάλει κάθε ποιότητα σε αποτιμημένη, ανταλλάξιμη μονάδα. Έχουμε όνομα, σώμα, πατρίδα και ταυτότητα, δεν αρκούμαστε να είμαστε κάποιο «νούμερο 8» στην κοινωνική μηχανική του Κεφαλαίου.
Σκέφτομαι πώς μια από τις αστοχίες αστοχία των απελευθερωτικών θεωριών του παρελθόντος έγκειται ακριβώς στο ότι απέτυχαν να συλλάβουν αυτή την ανθρώπινη-υπαρξιακή συνθήκη των εκμεταλλευόμενων. Στο ότι, ακριβώς σ’ αυτό το ζήτημα, επέλεξαν να μιλήσουν με την γλώσσα της κυριαρχίας.
Ό,τι προσπαθώ να πω μ’ αυτό το πόστ, το είπε ο Μπιθικότσης μ’ ένα λυγμό, στο τραγούδι που προηγείται…
Για να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα -που έχουμε χρέη και δεν έχουμε περηφάνια.
Καληνύχτα.
Τσιπιρίπο 
0 Σχόλια to “Είχαμε περηφάνια”