Δεν έχω να πω τίποτα. Δεν μπορώ να πω και τίποτα -θα ήταν πολύ μικρό. Βλέπω και ξαναβλέπω αυτή τη φωτογραφία. Αντιλαμβάνομαι το τι χάσαμε όλον αυτόν τον καιρό παραδέρνοντας στους λαβύρινθους μιας κίβδηλης ευτυχίας.
Πρίν από λίγο, ήμουν με φίλους αδελφικούς, συντρόφους, αγιογράφους, στο εργαστήρι τους. Είναι παράξενο, μα αυτή η φωτογραφία φέρνει στο νου μου τις μορφές των αγιών που στέκονταν απέναντι μου.
Χαίρομαι που η κυρία Ελένη, μου δώρισε αυτό το μοναδικό ντοκουμέντο ελευθερίας, αξιοπρέπειας και υπερηφάνιας. Σκέφτομαι ότι η αντίσταση είναι γονιμοποιός δύναμη της ζωής.
Αγώνας για πάντα, σύντροφοι και συντρόφισσες. Η νίκη είν’ ο αγώνας.
1957 ή 1958 Κέρφιου στο χωριό Μηλικούρι. Στο βάθος διακρίνεται Άγγλος αλεξιπτωτιστής
«Mια άλλη πτυχή των μεγάλων δοκιμασιών που υπέστη ο κυπριακός Ελληνισμός την περίοδο αυτή, λιγότερο ή ελάχιστα γνωστή, και για την οποία χρήσιμο θεωρούμε να γίνει σύντομη υπενθύμιση, αφορά στις συλλογικές τιμωρίες και τα βασανιστήρια. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ξεχωριστό, εκτεταμένο κεφάλαιο.
[ ]
Η μέθοδος των συλλογικών τιμωριών, ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου, είχε ευρεία εφαρμoγή σε πόλεις και αγροτικές κυρίως κοινότητες. Άρχιζε από τον τιμωρητικό εγκλεισμό του κατ’ οίκον περιορισμού (το γνωστό «Κέρφιου»), αφόρητου, ιδιαίτερα λόγω του καύσωνος των θερινών μηνών, που μπορούσε να διαρκεί επί μέρες και εβδομάδες ακόμη (π.χ. η περίπτωση του ορεινού χωριού Μηλικούρι που διήρκεσε 50 ημέρες!), μέχρι την επιβολή προστίμων χιλιάδων λιρών, τα οποία όφειλαν να καταβάλουν οι κάτοικοι εντός συντόμου χρονικού διαστήματος, εν είδει τελεσιγράφου υπό τη σκιά των πάνοπλων Βρετανών στρατιωτών. Τα ποσά αυτά συμποσούνται σε εκατομμύρια λίρες, συμπεριλαμβανομένης της φθοράς και καταστρoφής περιουσιών και καλλιεργειών και της απώλειας χιλιάδων μεροκαμάτων. Η εικόνα συμπληρώνεται με τις πρωτοφανείς σε έκταση ομαδικές συλλήψεις με αποκορύφωμα το μεγάλο ανθρωπομάζωμα του καλοκαιριού του 1958».
Ανδρέα Παστελλά, Πενήντα χρόνια μετά: Η ένοπλη κυπριακή επανάσταση του ’55-’59….
Τσιπιρίπο 