Ἐπιστροφὴ στὰ βασικὰ

Πολυτονικὸ

Πολλοὶ φίλοι μὲ κοροϊδεύουν γιατὶ προσπαθῶ νὰ γράψω στὸ πολυτονικὸ. Εἶναι λὲν γεροντοκορίστικο. Ἄλλοι δὲν μὲ πιστεύουν ὅτι μαθαίνω καὶ ἀπλὰ νομίζουν ὅτι τοὺς κοροϊδεύω καὶ ὅτι ἄπλα ἐγκατέστησα τὸν πολυτονιστὴ στὸν ὐπολογιστὴ μου. Ἄλλα οὔτε αὐτὸ ἰσχύει, κὶ ἐπιπλέον στὰ μάκιντος δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχει σπασμένος ὁ πολυτονιστὴς -ὅχι ὅτι ἔχω ψάξει δηλαδὴ, ἀλλὰ ἔτσι φαντάζομαι.

Ἐγῶ πάλι ἔχω ἄλλη ἄποψη. Μετὰ ἀπὸ πολλὴ σκέψη καὶ παλινδρόμηση κατέληξα νὰ θεωρῶ ὅτι ἡ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ, δίκην εὐκολίας καὶ ταχύτητας εἶναι μιὰ πράξη ποὺ συμπυκνώνει μέσα της ὅλη αὐτὴ τὴ λογικὴ ποὺ θὰ τὴν λέγαμε μοντερνίστικη, ἐκσυγχρονιστικὴ λογικὴ τοῦ κεφαλαίου. Προσέξτε τὰ ἐπιχειρήματα: Εὐκολία καὶ ταχύτητα. Εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω τοῦ ἠλεκτρονικοῦ καπιταλισμοῦ τὸν ὁποῖον βιώνουμε.

Οἰ συνθήκες αὐτοῦ τοῦ καπιταλισμοῦ ἐξορίζουν μιὰ μέριμνα γιὰ τὴ φόρμα τῆς γραφῆς, καὶ γιὰ μιὰ στίξη ποὺ νὰ καταγράφει καλύτερα τὴν προφορικὴ συνθήκη μιὰς γλώσσας. Κὶ ὕστερα βέβαια εἶναι καὶ μιὰ ἱστορικὴ προοπτικὴ ποὺ συνδέεται μὲ τὸ πολυτονικὸ, ποὺ τὸ κεφάλαιο τὴ σιχαίνεται. Γιὰ ὅλους αὐτοῦς τοὺς λόγους, νομίζω ὅτι τὸ πολυτονικὸ ἔγινε ξαφνικὰ ντεμοντὲ σὲ μιὰ Ἑλλάδα ποὺ εἴχε μόλις ἀποκαταστήσει τῖς πληγὲς της, καὶ ἐπιθυμούσε ἐπιτέλους νὰ ζήσει τὰ θαυμαστὰ προϊόντα τῆς καπιταλιστικῆς Δύσης.

Τώρα, ἄν ἡ συζήτηση πάει στὴν ἀριστερὰ καὶ τὴν τοποθέτηση ποὺ κυριάρχησε στοὺς κόλπους της σχετικὰ μ᾽ αὐτὸ τὸ ζήτημα, νομίζω ὅτι αὐτὴ τσίμπησε στὸ δόλωμα τοῦ κεφαλαίου, καὶ μεταβλήθηκε στὸν καλύτερο ἐκφραστὴ του, γιατὶ παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ οἰδιπόδεια συμπλέγματά τῆς, καὶ νόμιζε ὅτι θὰ μπορούσε μὲ σημαίες της τὴν εὐκολία, τὴν ταχύτητα καὶ τὸν λιγότερο δυνατὸ μόχθο νὰ τσάκιζε τὸ οἱκοδόμημα τῆς παράδοσης καὶ τῆς ἐθνικῆς γραμματείας… Εἶναι δηλαδὴ πράξη ἐνσωμάτωσης στὴ λογικὴ τοῦ κεφαλαίου αὐτὴ ἡ θέση, καὶ θλιβεροῦ ἐπαρχιωτισμοῦ, ἀπότοκου τῆς ἀποικιοκρατίας, ποὺ θέλει νὰ ἱσοπεδώσει τὴν οἱκεία διαφορὰ προκειμένου νὰ μοιάσει στὸν κυρίαρχο.

Αὐτὲς οἱ σκέψεις μὲ ὁδήγησαν νὰ προσπαθῶ νὰ γράψω στὸ πολυτονικὸ, παρὰ τὸ κάζο καὶ τὴν κοροϊδία τῶν φίλων. Τώρα δὲν ξέρω ἀν θὰ τὰ καταφέρω, γιατὶ εἶμαι προϊὸν ἑνὸς Πασόκειου ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, καὶ ἔχω ἐθιστεῖ στὴν ταχύτητα καὶ τὴν εὐκολία, ἀδυναμία ποὺ δημιουργεῖ πολλὰ προβλήματα στὰ πράγματα ποὺ θὰ ἤθελα νὰ κάνω. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλης τάξεως ζήτημα.

Αὐτὰ

 

Advertisement

MέσαΜαζικήςΜεταφοράς

 

Σήμερα πῆγα μὲ τὸ λεωφορεῖο. Τὸ παράτησα ἐντελῶς τὸ ὄχημα. Σὰς συνιστῶ νὰ πράξετε κὶ ἐσεῖς τὸ ἴδιο.

Ἔκανα 10 λεπτὰ γιὰ νὰ πάω στὴ δουλειὰ μου. Καὶ αὐτὰ τὰ δέκα λεπτὰ δὲν τὰ ἔφαγα σπάζοντας τὰ νεύρα μου. Τὰ ἔφαγα σ’ ἔνα δημιουργικὸ χασομέρι, νὰ κοιτῶ τοῦς περαστικοῦς, νὰ  ὀνειρεύομαι μὲ τὰ μάτια ἀνοιχτὰ, νὰ μιλῶ μὲ τὸν ἐαυτὸ μου.

Σ’ αὐτοῦς τοῦς ῥυθμοῦς καταλαβαίνεις ὅτι δὲν εἶναι ἡ ταχύτητα τὸ θέμα. Ἀντίθετα, ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ ἐπιτευχθεῖ μιὰ ἰσορροπία βραδύτητος καὶ φούριας. Φούριας, ὄχι ταχύτητας. Γιατὶ ἡ ταχύτητα ἔτσι ὅπως ἐπιβάλλεται στοῦς δρόμους τῆς πόλης, εἶναι ἕνα ἀπόλυτα ἀντιανθρώπινο μέγεθος. Εἶναι ἡ ταχύτητα τοῦ ἄυλου, εἰκονικοῦ, ἄφθαρτου κεφαλαίου, τὸ ὅποιο κινείται μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ φωτὸς μέσα στὶς ὁπτικὲς ἴνες καὶ ὐπαγορεὺει τὸν κανόνα, ἐξουσιάζοντας τὰ δύστυχα, φθαρτὰ ὄντα.

Ὁ ποιητὴς εἴχε δίκιο: Ἐκατομμύρια μηχανὲς τυρρανάνε τὶς φτωχὲς μας τὶς ζωὲς.

Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρξει μιὰ παύση. Νὰ ἐξορίσουμε ἀπὸ τὶς πόλεις τὰ αὐτοκίνητα. Τουλάχιστο. Καὶ νὰ ἐπιβάλουμε τὴ βραδύτητα καὶ τὴ γαλήνη στοῦς δρόμους τὴς πόλης.

Τὸ διάβημα αὐτὸ δὲν ἔχει μόνον ψυχολογικὲς διαστάσεις. Καὶ ἀπ’ τὴ σκοπιὰ τοῦ ὠφελιμισμοῦ νὰ τὸ ἐξετάσει κανεῖς το θέμα, πλέον τὸ λεωφορεῖο, τὸ ποδήλατο, τὰ δυὸ μας τὰ ποδαράκια εἶναι μέσα ταχύτερα, φθηνότερα & ἀποδοτικώτερα γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσει κανεῖς μέσα στὴν πόλη. Ἰδιαίτερα σὰν τὰ συνδυάσει κανεῖς ὅλα.

Ὅμως, ἐδὼ δὲν θέλω νὰ μιλήσω γι’ αὐτὰ. Γιατὶ μοὺ τὴν ἔχει δώσει μια λογικὴ νὰ τὰ κουβεντιάζουμε ὅλα σὰ σὲ ἰσολογισμοῦς ἐσόδων-ἐξόδων. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι μόνον λογιστικὴ. Ἔχει καὶ ποιητικὴ διάσταση.

Αὐτὴν ἔχουμε ἐξορίσει ἀπ’ τὶς ζωὲς μας, κὶ ἔτσι ἔχουμε καταντήσει μηχανὲς δυστυχίας.