Άνω Γατζέα, σκόρπιες σημειώσεις

Ο ήλιος πέφτει, καμώνεται πως φυσάει, το πλατάνι ρίχνει δυο τρία φύλλα για να γιορτάσει το πέρας της κουφόβρασης. Συζήτηση. Η ανάγκη για νέο αντιστασιακό ήθος και πρακτικές– να τελειώνει ο παλιός κινηματικός κύκλος της μεταπολίτευσης μαζί με την καταναλωτική ευδαιμονία που τον γέννησε. Σαρωτικές αναφορές. Τα παιδιά, εμείς, μιλάμε για τον Βελουχιώτη και το εναλλακτικό των τελών του ’80, τον Γκράμσι, τα εργοστασιακά συμβούλια, την Κίνα της πολιτιστικής επανάστασης, και συνάμα– τις Μηλιές, τον νεοελληνικό διαφωτισμό, το Πήλιο, την ρημαγμένη εθνική μας αυτοσυνειδησία.

Στο κεφάλι τρέχουν πολλά πράγματα. Όχι όμως σα σε πόλη. Τρέχουν σε άμιλλα, πιασμένα χέρι-χέρι, να μαγειρέψουμε, να δούμε ταινία, να στήσουμε τις σκηνές, στο ποτάμι –πότε θα πάμε στο ποτάμι; Σύντροφοι και φίλοι με περιτριγυρίζουν, χαμόγελα, στο μυαλό παίζει μουσική.

Μπλέκω τις εικόνες, από τη μια μας βλέπω σαν να είμαστε όλοι ο Μωϋσής –να ανοίξει ο βάλτος της παρακμής στα δύο, να διαβούμε. Απ’ την άλλη σε κυκλωτικό χωρό. Ανερχόμαστε, μαζί, ενάντια στην κρίση.

Τα λέμε