Αγαπημένο

Συγνώμη

😦

Advertisement

Στη σκιά των ψηλών κτηρίων

Έτσι περνάμε την κάθε μας μέρα εμείς, ‘τα ανθρωπάκια’

Πατώντας στις μύτες των ποδιών μας.

Φοβόμαστε, βλέπεις, την προσοχή του μην αποσπάσουμε.

Του θηριού που μας διαφεντεύει –και που ήδη νοιώθουμε στο σβέρκο μας τα χνώτα του.

Έτσι κυλάει η ζώη

Στην σκιά των ψηλών κτηριών.

Στην ανωνυμία των πολύβουων δρόμων.