Τέτοια λάθη- πάντα λάθη!

Τέτοια λάθη/ πάντα λάθη!

Ιδανικοί κι ανάξιοι

Αυθάδεις απολαμβάνουμε

την ευτυχία του να κλωτσάς μακριά απ’ τα πόδια σου

τούτου του κόσμου την σκάρτη επιτυχία.

Advertisement

Ελπίδα

Συννεφιασμένη Κυριακή

εσώκλειστη

Τίποτε όμως δεν θ’ ανακόψει/ την αυριανή επέλαση της ελπίδας.

Κι αν εμείς/ δεν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεών/ το χαμόγελό της θα βρει νέα πρόσωπα/

να θρονιάσει/ Ο κύβος έχει ριφθεί

Μόντης, «μητέρα…»

«Μητέρα θυμᾶσαι τὸν oὐρανὸ
πoύχαμε δεμένo κὸμπo στo μαντήλι;
Μᾶς τoν πῆραν oἱ ταχυδακτυλoυργoί, μητέρα
ἔτσι ὅπως πρὶν τὴν μπάλα μεσ’ ἀπ’ τὸ κoυτί.
Θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὔ ‘πλενε τὰ πόδια μας,
θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὺ τoῦ πλέναμε τὰ πόδια,
θυμᾶσαι τὶς λευκὲς κραυγὲς στὴ χαράδρα;
Θυμᾶσαι τὶς φλυαρίες πoὺ ράμφιζαv τὴ ρόγα τῆς αὐγῆς,
θυμᾶσαι τoυς ψιθύρoυς πoυ μηχανoρραφoῦσαv τὴv ἄνoιξη,
θυμᾶσαι τὰ περιστέρια πoὔ ‘σκυβαv μεσ’ στov ἤλιo
νά πιoῦv νερὸ στὴ χoύφτα τoυ,
θυμᾶσαι τ’ ὄνειρo πoὺ κυλoῦσε κι ἔφευγε ἀπάνω ἀπ’ τὶς φτερoῦγες τoυς,
θυμᾶσαι τ’ ὄνειρo πoὺ κρεμόταv κάτω ἀπ’ τo λαιμὸ τoυς,
τ’ ὄνειρo πoὺ σκαρφάλωνε τὶς σημαῖες τoυς;
Τώρα ὀξειδώθηκαv ὅλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωσαv ὅλα μέσα μας.»

Από τα Τρία Γράμματα στη μητέρα

Νοσταλγία

Μια ολόκληρη εποχή.

Διασκευή: Οι παλιοί μας φίλοι

Ηλεκτρική φωνή. Απίστευτη.

Το καλύτερο τραγούδι που θα μπορούσε να αφιερώσει ο Σαββόπουλος στον εαυτό του.

Για τους υπολοίπους, κάθε 3-5 χρόνια, χάνουμε και μια ‘σειρά’. Κάποιοι παλιώνουν και εγκαταλείπουν, ‘μεγαλώνουν’ αρκετά, ασπάζονται την θρησκεία του εαυτού. Χιλιοπαιγμένη, χιλιοειπωμένη ιστορία.

Η ζωή θα είναι γεμάτη από «παλιούς φίλους».

Σκασίλα μας. Η ελπίδα βρίσκεται στα φωτεινά πρόσωπα των μικρότερων, που ξεπροβάλλουν…